Ο κατά φαντασίαν και ο πραγματικός Χριστιανός

Ο κατά φαντασίαν και ο πραγματικός Χριστιανός

                       

Αυταπάτη είναι να πιστεύεις λάθος πράγματα για τον εαυτό σου και συνήθως κολακευτικά.

Η αυταπάτη και η άγνοια είναι το μεγάλο μείον στη ζωή του χριστιανού, που όταν τον κυριεύσουν, καταλήγει σε ένα φανταστικό χριστιανικό κόσμο όπως εκείνος τον χτίζει που καμία σχέση δεν έχει με το Ευαγγέλιο και την Πατερική διδασκαλία της Εκκλησίας μας.

Χρειάζεται πολύ προσοχή και πολλή προσευχή σωστή και καρδιακή, για να ξεφύγουμε από τους τύπους και να φτάσουμε στην ουσία. Χρειάζεται γνήσιο εκκλησιαστικό φρόνιμα και καθοδήγηση από έμπειρο πνευματικό για να αποφύγουμε την φανταστική χριστιανική ζωή και να γίνουμε πραγματικοί και γνήσιοι χριστιανοί.

 

Ο κατά φαντασίαν Χριστιανός:

·         Δέχεται εύκολα τις επιδράσεις της κοσμικής ζωής.

·         Η πνευματική του ζωή εξαρτάται από το πόσο καλά πηγαίνει η ζωή του.

·         Είναι πιστός στο βαθμό που εκείνος φαντάζεται.

·         Έχει ένα εξωτερικό και επιδερμικό σεβασμό στους εκκλησιαστικούς τύπου ενώ η ουσία και το βάθος τους τον αφήνουν αδιάφορο.

·         Προσέρχεται στα μυστήρια της Εξομολογήσεως και της θείας Ευχαριστίας, επειδή παραδέχεται ότι «κάνουν καλό».

·         Κάνει αγιασμό στο σπίτι του γιατί «συμβαίνουν περίεργα πράγματα».

·         Πιστεύει στο Θεό, όταν η ζωή του είναι χωρίς θλίψεις και δοκιμασίες.

·         Διακατέχεται μόνιμα από αισθήματα ανασφάλειας.

·         Φοβάται τον θάνατο και υπάρχει μέσα του η αγωνία για το άγνωστο τέλος της υπάρξεώς του.

·         Νιώθει πάντα την ανάγκη να είναι ο δικηγόρος του Χριστού και να υπερασπίζεται ανθρωποκεντρικά και εγωιστικά την Εκκλησία αφού δεν ξέρει να το κάνει ο… Χριστός…

·         Έχει πάντα ανάγκη να αυτοδείχνεται εγωιστικά και να μιλάει για τις πνευματικές του εμπειρίες.

·         Απαιτεί από το Χριστό να σκοτώνει κάθε αντικείμενο προς την πίστη του και να κατατροπώνει τους εχθρούς του.

·         Απαιτεί καλή ζωή αφού πιστεύει και κάνει όλα τα χριστιανικά του καθήκοντα.

·         Βλέπει πολύ εύκολα όλο λάθη στη ζωή των άλλων και όλα σωστά στη δική του πορεία.

·         Σκανδαλίζεται με το παραμικρό για όλα και με όλους.

·         Κρίνει και κατακρίνει εύκολα τον καθένα θεωρώντας τον κατώτερο και ανάξιο της αγάπης του Χριστού και της δικής του.

·         Συγκρίνει πάντα τον «καλό» εαυτό του με τους άλλους «που είναι αμαρτωλοί» και λέει: «ουκ ειμί ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων, άρπαγες, άδικοι, μοιχοί, ή και ως ούτος ο τελώνης» (Λουκ. ιη΄ 11).

·         Η πίστη του πηγάζει από τον εγωισμό του και την φιλαυτία του.

·         Για παν ενδεχόμενο κάνει και μια προσευχή στα γρήγορα για να έχει προστασία.

·         Πιστεύει ότι η Εκκλησία λειτουργεί με μαγικό τρόπο, και  χτυπώντας ένα ραβδί φεύγουν όλα τα κακά.

·         Την κατάκριση την ονομάζει «κοινωνική κριτική…».

·         Στην παραμικρή δοκιμασία αρχίζει το «γιατί σε μένα…», ολιγοπιστεί και απαιτεί από το Θεό διόρθωση της αδικίας που του έκανε.

·         Απαιτεί από το Θεό εύκολη ζωή, υγεία, πλούτη, ευημερία, αναγνώριση, ευκολίες, δόξα και τιμές.

·         Βρίσκει πάντα, εύκολα δικαιολογίες για τον εαυτό του.

·         Διαλαλεί παντού ότι νηστεύει, προσεύχεται, εκκλησιάζεται και δίνει ελεημοσύνη.

·         Η ταπείνωση του περιορίζεται στην ταπεινολογία και μόνο.

·         Αγαπά την αμαρτία και μισεί τον αμαρτωλό.

·         Έχει «ζήλον Θεού αλλ ου κατ επίγνωσιν», όπως λέει και ο Απόστολος Παύλος (Ρωμ. ι’ 2).

·         Στην εξομολόγηση μακρηγορεί, δικαιολογεί τα παραπτώματά του, ασχολείται με τους άλλους και το βρίσκει ότι είναι θαυμάσια ευκαιρία για ψυχανάλυση.

·         Είναι μόνιμα αγχωμένος, θυμωμένος, πιεστικός, εριστικός, νευρικός, άπληστος, αυθάδης, κριτής πάντων και δικαστής, αφιλόθεος, άσπλαχνος, σκληρός, σκανδαλισμένος και πιστεύει ότι είναι ευσεβής.

·         Αρέσκεται να διαβάζει προφητείες αμφιβόλου προελεύσεως και να τις επεξηγεί κατά το δοκούν.

Ο πραγματικός Χριστιανός:

·         Η πίστη είναι ριζωμένη μέσα του και  είναι ευαγγελική και αγιοπνευματική.

·         Τον ενδιαφέρει η ουσία των εκκλησιαστικών τύπων.

·         Επιδιώκει την νέκρωση της αμαρτίας.

·         Πυξίδα της ζωής του είναι η πίστη στο θέλημα τού Θεού.

·         Ολόκληρη την ζωή του την βιώνει προσευχητικά, κατά το «αδιαλείπτως προσεύχεσθε».

·         Βαδίζει θεληματικά την στενή και τεθλιμμένη οδό των θλίψεων και ποικίλων δοκιμασιών.

·         Την γνώση του εαυτού του την εμπιστεύεται στον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος. Θέλει να σκέπτεται το «δεν είμαι τίποτα, δεν γνωρίζω τίποτα καλό στον εαυτό μου».

·         Διώχνει  κάθε λογισμό για κατάκτηση κάποιας αρετής ή αγιότητας.

·         Φροντίζει να αγαπά τον πλησίον του και να ειρηνεύει.

·          Η μνήμη του θανάτου είναι ο καθημερινή.

·         Κατά την Πατερική διδασκαλία δίνει αίμα για να λάβει Πνεύμα.

·         Έχει πραγματική και ουσιαστική ταπείνωση. Το ταπεινό φρόνημα είναι έργο ζωής. Ο Τελώνης της Ευαγγελικής περικοπής είναι το αγαπημένο του πρόσωπο (Λουκ. ιη΄ 12).

·         Θεωρεί τον εαυτό του κατώτερο και ελεεινότερο πάντων.

·         Εργάζεται και προσεύχεται ακατάπαυστα.

·         Αγαπά τον αμαρτωλό και μισεί την αμαρτία.

·         Έχει απόλυτη εμπιστοσύνη στο Θέλημα του Θεού.

·         Πορεύεται κατά το ψαλμικό: «Επίρριψον επι Κύριον την μέριμνάν σου, και αυτός σε διαθρέψει…» (Ψαλμ. νδ΄ 23).

·         Δεν κατακρίνει κανένα.

·         Σκεπάζει τα αμαρτήματα των άλλων.

·         Αποδέχεται με χαρά κάθε δοκιμασία, θλίψη, ασθένεια και αδικία.

·         Προσέχει τι λέει κι τι κάνει κάθε στιγμή.

·         Ποτέ δεν κάνει το έξυπνο και τον ευσεβή αλλά πιστεύει ότι είναι ο έσχατος των ανθρώπων.

·         Η προσευχή του είναι δοξολογική, ευχαριστιακή και ικετευτική.

·         Βλέπει στο πρόσωπο κάθε ανθρώπου τον ίδιο το Χριστό.

·         Δέχεται ως δώρο Θεού την κάθε δυσκολία, ασθένεια και πρόβλημα και υπομένει με πίστη και καρτερία.

·         Ευχαριστεί το Θεό για τα καλά και τα κακά.

·         Είναι πράος, ταπεινός, φιλόθεος και ειλικρινής, δεν σκανδαλίζεται και δεν κρίνει κανένα.

·         Στην εξομολόγηση προσέρχεται με συντριβή καρδιάς, ομολογεί τα αμαρτήματά του και ζητάει εν πλήρη μετανοία την συγχώρεση και το έλεος του Θεού.

·         Έχει υπομονή σε κάθε τι.

·         Ελεεί και βοηθάει σύμφωνα με τον ψαλμό: «΄Ολην την ημέραν ελεεί και δανείζει ο δίκαιος..» (Ψαλμ. λστ΄ 26).

  Επιστροφή στή Σελίδα ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΝΘΟΔΕΣΜΗ